تداوم و شدت سانسور در ایران، آثار عمیقی بر کیفیت ادبیات معاصر گذاشته است. بسیاری از نویسندگان به‌دلیل وجود محدودیت‌های گسترده در بیان اندیشه و احساسات خود، ناچار به استفاده از زبان نمادین، استعاری و چندلایه می‌شوند. گرچه این شیوه در ظاهر می‌تواند به غنای ادبی کمک کند، اما در واقع اغلب موجب ابهام در […]
دسته: سیاسی
اهمیت انقلاب مشروطه ایران (۱۲۸۵ هـ.ش / ۱۹۰۶ م) را می‌توان در چند محور کلیدی بررسی کرد،
فرانتس فانون (Frantz Fanon) روانپزشک، نویسنده، فعال سیاسی و نظریه‌پرداز قرن بیستم بود که بیشتر به خاطر کارهایش در زمینه استعمار، نژادپرستی، آزادی‌بخشی و روان‌شناسی اجتماعی شناخته می‌شود. او یکی از مهم‌ترین نظریه‌پردازان در زمینه استعمار و تاثیرات روانی آن بود. فانون در جزیره مارتینیک به دنیا آمد و به عنوان یک روانپزشک و عضو […]
دسته‌ها
ملی گرایی یک دولت از نظر فانون
در زیر قسمت هایی از کتاب دوزخیان روزی زمین نوشته فرانتس فانون را می خوانید از فصل نابختیاری های ملی.
فانون در اینجا به خوبی ملی بودن و ملی گرایی دولت ها را تعریف می کند و راه را نشان می دهد و اینکه بدون ملی گرایی دولت ها و کشورها دچار ضعف و سستی می شوند ولی این ملی گرایی به چه معناست
قطعه شعر ( گربه هرزه نگار ) از مجموعه شعر من حلاج نوشته رضا هاشمی بنی
قطعه شعری سیاسی اجتماعی در قالب سپید و در نقد زمانه موجود در ایران
هر چه هست جامعه ایران نیاز دارد که با حذف سهمیه های ایثارگری و دیگر سهمیه ها، ساختار نیروی انسانی را در ریل درست خود قرار دهد تا بتواند باعث توسعه ایران شود.
در حالی که ملی گرایی به معنای ساده یعنی دوست داشتن ملت (مردم) خود و تلاش برای شکوفایی آن است. نکته مهمی که در این جا باید دقت کرد این است که این ملت، مردم هستند نه زبان، نژاد، کوه و صحرا، تاریخ گذشته، آثار باستانی. این ها ملت را نمی سازند بلکه ملت یعنی مردم، مردمی که در یک سرزمین زندگی می کنند و ملی گرایی یعنی خدمت تام و تمام به این مردم است و همه چیز در تعلق خاطر به این مردم ختم می شود
خبر اعتراض جوانان و دانشجویان بنگلادش به سهمیه بندی استخدامی و تحصیلی از طریق ایجاد امتیاز برای ایثارگران جنگ استقلال بنگلادش از پاکستان امروز (29 تیر 1403) خبری را در رسانه ها دیدم مبنی بر اعتراض به سهمیه استخدامی و تحصیلی در کشور بنگلادش که برایم جالب بود و در مطلب دیگری در همین سایت […]
در ایران دیالکتیک های سیاسی تا حد کمی وجود دارد مثل اصوگرا و اصلاح طلب که از برخورد آن ها الان ما چیزی به اسم براندازی داریم یا شاید یک وجود خارج از این دو. اما باید قبول کرد این ها دیالکتیک های کوچکی در حکومت اند و چون ذات مشترک با حکومت دارند از تضاد کمی برخوردارند و نمی توانند دیالکتیک لازم برای پیشرفت سیاسی محقق کنند پس با این اعتبار می توان گفت دیالکتیک سیاسی در ایران نداریم یا بسیار ضعیف است.
س زنان مخالف حجاب می توانند امتحان کنند که از طریق مجلس به خواست خود برسند و این موضوع یک روند عادی و قانونی باید باشد و نیازی به اعتراضات مختلف نیست و نمایندگان مجلس هم طبق قاعده اگر مردم از آنها مطالبه گری دارند باید بشنوند و قانون مربوطه را اصلاح یا ملغی کنند.